Ochrona z art. 39 k.p. nie przysługuje jeżeli zachodzą przesłanki z art. 53 par. 1 k.p.
Zgodnie z art. 53 § 1 pkt 1 k.p. „Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:
1) jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:
- a) dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,
- b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową;
Okres zasiłkowy z lit. b to 182 dni (chyba że chodzi o gruźlicę – wtedy 270 dni), do tego dochodzi świadczenie rehabilitacyjne przez trzy miesiące.
W okresie ochrony przedemerytalnej przed wypowiedzeniem definitywnym oraz wypowiedzeniem zmieniającym (art. 39 k.p.) dopuszczalne jest tylko rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia – wyr. SN z 30 maja 2017 r., II PK 129/16
Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) również w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 k.p. W takim przypadku szczególna ochrona przed wypowiedzeniem przysługująca pracownikowi na podstawie art. 39 k.p. ma znaczenie tylko w kontekście roszczeń, które przysługują pracownikowi w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy bez wypowiedzenia. – wyr. SN z 20 grudnia 2013 r., II PK